پنج عصر بود. در گوشه‌ی خودم نشسته بودم. سردم بود. بخاری از من دور بود. لباسم کم بود. روز قبل هوا گرم بود. در پیاده‌رو به مردمِ نگران نگاه می‌کردم. احساس می‌کردند که قدر زمستان را ندانستند. به اندازه‌ی کافی از آن لذت نبردند. انگار با خودشان حرف می‌زدند. «ای بابا! تا همین دیروز هوا خوب بودها. سرد بود. خنک بود. شیر کاکائوی داغ می‌چسبید. پنجره‌ها بسته بود. صدای کارگرهای ساختمان بغلی نمی‌آمد. پشه نبود. پتو قابل استفاده بود. اما الان؟ از امروز هوا گرم است. شرجی خواهد شد. دیگر نمی‌شود کاپشن پوشید. این همه وسیله را در جیب کدام لباس بگذاریم؟ همه‌ی خوشی‌ها از دست رفته است.» برای غصه خوردن زود بود. چون دوباره سرد شد. من هم به امید گرما زیرشلوار نپوشیده بودم و با یک پیراهن آمده بودم بیرون. نزدیکی‌های دفتر یخ زدم و تا عصر که می‌خواستم بروم و منتظر بودم درِ دستشویی باز شود، یخم باز نشده بود. با یخِ بسته‌ام یک بار دیگر به ساعت نگاه کردم. پنج عصر بود. نه مهربان بودم با ژاله، نه چشمگیر در هفته بازارها. خوابم می‌آمد. دوست داشتم چشمانم را فشار بدهم. خانم ضاد و خانم صاد دفتر را ترک کرده بودند. من و رئیس و مهندس هنوز نرفته بودیم. منتظر بودم رئیس از دستشویی بیرون بیاید و دوباره تاکید کنم که می‌خواهم از سه‌شنبه به مرخصی بروم. سیفون کشیده شد. باید تا یک دقیقه‌ی دیگر در دستشویی را باز می‌کرد و به میزش برمی‌گشت. آن طرف، مهندس در اتاق خود داشت طرح‌های ایمنی معادن را می‌نوشت. توجهی به محیط اطرافش نداشت. من داشتم تایپ می‌کردم و با هدفون ساسی گوش می‌کردم. حال خراب بود. دلم می‌خواست در سالن کنفرانس برقصم. اما بلد نبودم. به خوزستان فکر می‌کردم. این سفر قرار بود یک ماه قبل باشد. قرار بود من و میم با هم به دزفول برویم، برادرزاده‌هایش را ببینیم و از آنجا به کیش یا بندرعباس سفر کنیم. پدر و مادر میم هم بعد از مدتی خواستند با ما بیایند. هنوز هیچ برنامه‌ریزی‌ای نکرده بودیم که ناگهان مادربزرگ بیمار شد. نود ساله بود. پیش از این حالش خوب بود. خوب یعنی بد نبود. اما از آن لحظه دیگر نمی‌توانست کارهای شخصی خود را انجام دهد. غذای جامد نمی‌توانست بخورد. خانه‌ی دایی رستم که محل زندگی مادربزرگ بود ناگهان شلوغ شد. همه منتظر بودند لحظه‌ی تلخ فرا برسد. خانه بزرگ بود با این حال همه جا پر از مهمان شد. دکور خانه عوض شد. همه دور هم جمع شدند. به یاد روزهای گذشته، اول غصه خوردند، بعد خندیدند، دوباره غمگین شدند. کمی حاشیه به وجود آمد. طبیعی بود. جمع چهل نفره باید حاشیه داشته باشد. ماجرا، شبیه فیلم و سریال‌های ایرانی شد. اما حوصله‌ی کسی سر نمی‌رفت. سریال جالبی بود. انگار آقای عیاری داشت آن را می‌ساخت. خوشبختانه مهران رجبی حضور نداشت. هر وقت می‌آمدم، یک گوشه می‌نشستم و این جمع خانوادگی را می‌دیدم. یک هفته گذشت. در این مدت هر بار کسی شام درست می‌کرد و به آنجا می‌آورد و همه دور هم می‌خوردند. یک شب آبگوشت، یک شب لوبیا، یک شب کوکو، یک شب الویه. شب هفتم که به دیدن مادربزرگ رفتم حالش بهتر بود. من را می‌شناخت. حال میم را از من پرسید. میم در آن اتاق کوچک کنارم نشسته بود. این یک رسم بود که حال خانواده‌ی مخاطب را از او بپرسند. حتی اگر خانواده را کنار شخص ببینند. ربطی به بی‌حواسی نداشت. از میم هم حال مرا پرسید. مادربزرگ داشت با مرگ می‌جنگید. موهای شانه کرده‌اش از زیر روسری مشخص بود. تمیز بود. شاید رژیم غذایی خاصی که به ناچار داشت حالش را بهتر کرده بود. البته هنوز نمی‌توانست به امورات شخصی‌اش برسد. بعد از گذشت چند روز دیگر، بلاخره کار به جایی رسید که شرایط عادی شد. به یکدیگر نگاه کردند و گفتند چقدر برای دایی و خانواده‌اش مزاحمت ایجاد کنیم؟ خبری نیست. فعلا فرشته‌ی مرگ این اطراف نیست. یک پرستار گرفتند. همه به زندگی خود برگشتند. بنابراین ما هم می‌توانستیم به سفر خود فکر کنیم. من هم به اندازه‌ی خودم فکر کردم و وقتی در دستشویی باز شد، دوباره تاکید کردم که سه‌شنبه به مرخصی می‌روم. رئیس هم وقتی داشت دستش را با سه برگ دستمال کاغذی خشک می‌کرد، دوباره موافقت کرد و گفت خوش بگذرد.
قرار بود به مسافرت برویم. یک سفر طولانی. از جنگل و دریا به دشت و کویر. از سفر ترسی نداشتم. چرا که با کوله‌باری از تجربه راهی سفر می‌شدم. تجربه می‌گفت هیچ وقت در مورد سفر حرفی نزنم. هیچ پیشنهادی ندهم. بنابراین در سکوت وسایل اضافی ماشین را ریختم گوشه‌ی انبار. دلم می‌خواست زنجیر چرخ و زاپاس را هم پرت کنم بیرون. صندوقِ یک ماشین گازسوز، کوچک است و ناگهان صندوق پر می‌شود. مادر می‌خواست فرزندان خود را ببیند و هر مادری با صندوق پر به دیدار عزیزان خود می‌رود. وقتی انبار را نگاه کردم دیدم جای خودم هم همین جاست. باید خودم را بسته‌بندی می‌کردم و می‌رفتم گوشه‌ی انبار. دوره‌ی استفاده‌ی من دیگر تمام شده. اما من راننده بودم. راننده‌ی اصلی بودم. فردا ساعت چهار صبح باید دوازده ساعت تمام رانندگی می‌کردم. میم می‌توانست کمکم کند اما دلم می‌خواست خودم تمام مسیر راننده باشم. یک آزمایش بود. شب قبل از حرکت بسیار خسته بودم. از این خستگی خوشحال بودم. فکر می‌کردم ده شب می‌خوابم و سه صبح مثل پلنگ از خواب بیدار می‌شوم و چهار صبح می‌توانیم حرکت کنیم. اما ده شب مثل پلنگ شدم و دوازده شب در حالت پلنگ خسته خوابیدم و دو بامداد با تلفن مادر از خواب زمستانی بیدار شدم. پدر و مادر نخوابیده بودند. فکر می‌کردند ما هم بیداریم. برای دیدن فرزندان خود بی‌قرار بودند. دوست داشتند همان موقع حرکت کنیم. من هم هیجان داشتم اما نه به آن اندازه که نیازهای اولیه‌ام را از یاد ببرم. بنابراین تاکید کردم که بهتر است همان ساعت چهار حرکت کنیم. رفتم که بخوابم اما دیگر خوابم پریده بود. مرغ از قفس رها شده بود. گرگ افتاده بود به گله. مسی و نیمار با سوشا مکانی دو به تک شده بودند. میم مرا از ادامه‌ی این مسیر مبتذل بازداشت. وسایل را جمع کردیم و در ماشین ریختیم. به خانه‌ی پدر و مادر که رسیدیم، وسط کوچه بودند.
از شهر خارج شدیم. بیست بار با سرعت از روی سرعت‌گیرها رد شدم که باعث شد سرها با سقف ماشین آشنا شود. نگران پنجاه عدد تخم مرغ در صندوق عقب بودم. جاده خلوت بود و به عبارتی بهتر خالی بود. نمی‌توانستم سرعت‌گیرها را تشخیص دهم. چون در حالت عادی از چراغ ترمز ماشین جلو متوجه می‌شدم. به هر حال بعد از بار بیستم دیگر اشتباه نکردم. بعد از صحبت‌ها و حرفهای اولیه همه سکوت کردیم و من به روبرو خیره شدم. مادر از پشت به پدر می‌گفت که با من حرف بزند. برای این که نخوابم. اما ما حرفی با هم نداشتیم. رابطه‌ی بسیار خوبی داریم اما نیاز نیست مدام با هم حرف بزنیم. گاهی فقط نگاه. وقتی پرسپولیس می‌بازد من به صحبت علاقمند می‌شوم و وقتی استقلال می‌بازد او با من حرف می‌زند. پدر از عابر بانک پول برداشت و همه را به من داد. دو بار به آرامی گفتم نه اما قبول نکرد. پدر میم کلا کم حرف است. برعکس پدر من که مثل رادیو خاموشی ندارد. پدرم شروع می‌کند به حرف زدن و گوش و مغز را فرسوده می‌کند. در همه‌ی زمینه‌ها صاحب نظر است و به همه چیز علاقه دارد. سینوهه یا تیمور لنگ یا سعدی کارنو، فرقی برایش ندارد. حتی وقتی تا زانو در گِل و لای شالیزار هستم باید مدام شنوده‌ی حرف‌هایش باشم. دلم می‌خواهد ارتباطم را قطع کنم اما نمی‌توانم. به این فکر می‌کنم که یک روز مرگ فرا می‌رسد و آن موقع نمی‌توانم خودم را ببخشم. تحمل رفتارش خیلی سخت است. قول‌هایی به من داد که امروز آن را فراموش کرده و من هم نمی‌دانم چه کنم. اگر چند کیسه اسکناس داشتم هیچ مشکلی نداشتم. من هم مثل پدرم هستم اما در سالیان اخیر بهتر شدم. برای خودم قانون وضع کردم. هیچ وقت بحثی را شروع نکنم. هیچ وقت سوال نکنم. فقط وقتی از من درخواست شد به اختصار صحبت کنم. تا وقتی سخن نگفته باشم، عیب‌هایم نهفته باشد. این جوری در هاله‌ای از ابهام هستم. یک قانون دیگر این که فقط در چند مورد خاص می‌توانم صحبت کنم. ادبیات روسیه، سینمای مستقل آمریکا، جسیکا چستین، تهاجم مغول‌ها و صحرای مانیومنت والی. هر سال دو مورد به این فهرست اضافه می‌شود و دو مورد از فهرست حذف می‌شود. در بقیه‌ی موارد، یعنی موضوعی که در فهرستم نباشد، هر کجا که باشم، می‌نشینم و صبر پیش می‌گیرم. و دنباله‌ی کار خویش می‌گیرم. بنابراین رانندگی‌ام را می‌کردم و در جواب سکوت پدر میم، سکوت عمیق‌تری داشتم. سکوت من البته از رضایت نبود. از ماشین ناراضی بودم. دو روز قبل کل روز را در گاراژ با تعمیرکارها سر و کله زدم و در نهایت صدای ماشین قطع نشد و در آن لحظه از درِ سمتِ راننده باد به داخل می‌آمد. نمی‌توانستم در سکوت شب به آلبوم مدئا گوش کنم. فقط وقتی که جاده پیچ و خم داشت و سرعت ماشین کم بود از لای در باد به داخل نمی‌آمد. ای کاش علم آنقدر پیشرفت می‌کرد که تعمیرکارها، دندانپزشک‌ها و دکترها و مغازه‌دارها از کار بیکار می‌شدند. البته همین الان هم یک تعمیرکار فقط قطعه را تعویض می‌کند. دکتور یک اپراتور است. غیر از آنهایی که تحقیق یا تدریس می‌کنند. یا آنهایی که واقعا درمان می‌کنند. مغازه‌دار هم چند ده متر فضا در اختیار دارد. با این حال آنها کسانی هستند که پول روی پول می‌گذارند. البته بقیه‌ی مشاغل هم اضافی‌اند. دوستم می‌گفت هفته یا ماهی یک بار به مشاوره می‌رود. برایم توصیف کرد. به این صورت که روی مبل دکتر می‌خوابی و چشمانت را می‌بندی و حرف می‌زنی و بعد از نیم ساعت می‌روی بیرون. البته قبلش باید صدهزار تومان پرداخت کنی. من هم خیلی دوست دارم بروم و حرف بزنم. مطمئنم همین که حرف بزنم حالم خوب می‌شود. شاید برای همین است که می‌نویسم. اما اینجا نمی‌شود همه چیز را نوشت و نوشتن سخت است. اما دلیلی که من به دکتر نمی‌روم فقط پولش نیست. به روانشناس اعتماد ندارم. روانشناس کیست؟ کسی که درصدهای کنکورش در شیمی، زیست، عربی، معارف و بقیه مناسب بود و همین طور در دانشگاه وصایای امام و تاریخ تحلیلی و ده‌ها واحد دیگر را گذرانده و حالا روانشناس شده است. شاید حتی به ناچار این رشته را انتخاب کرده باشد. دلش می‌خواست دندانپزشک باشد. چه دکتر چه دندانپزشک، آنها عید به ترکیه و گرجستان می‌روند.
بعد از خرم‌آباد دیگر نمی‌کشیدم. مدام خمیازه می‌کشیدم. ماشین‌های روبرو می‌توانستند جای خالی دندان عقل مرا از دهان بازم ببینند. از روبرو آفتاب به چشمانم می‌تابید. نور شلیک می‌کرد. دشت پوشیده از برف بود و من نمی‌دانستم عینک دودی‌ام کجاست. خوابم می‌آمد. یک بار که داشتم از جاده خارج می‌شدم. زدم کنار و جایم را با میم عوض کردم. همین که رفتم پشت، خوابیدم. وقتی بیدار شدم فکر کردم دوازده ساعت تمام خواب بودم. اما در حقیقت دوازده دقیقه خوابیده بودم. سبک شدم. از چهار صبح تا آن لحظه که چهار عصر بود، خیلی سخت گذشت. تهران ترافیک بود. از فیروزکوه تا وسط جاده‌ی تهران قم دنبال پمپ بنزین بودم که بنزین بزنم و خودم را خالی کنم. اراک دیگر رسما خوابم می‌آمد. رفتم هشت کیلو تخمه خریدم و با تخمه خودم را بیدار نگه داشتم و جان بقیه را نجات دادم. تخمه معجزه می‌کند. مسیر آنقدر یکنواخت بود که بعد از هر هشت ساعت، اگر می‌خواستم ترمز بگیرم، باید کوهی از پوست تخمه را از روی پایم جابجا می‌کردم.
دوست نداشتم جریمه شوم وگرنه دلم می‌خواست با سرعت هزار کیلومتر بر ساعت از شهرهای قم، اراک، بروجرد و خرم‌آباد عبور کنم. نمی‌دانم چه بر سر حس شهرستان‌دوستی‌ام آمده بود. حتی تحمل شیراز در بهار امسال هم برایم سخت بود. فعلا فقط مازندران و شاهرود. قبلا این طوری نبودم. وقتی در شهر دورافتاده‌ای در ایران، این همه فکر می‌کنم غریبه‌ام و دلم می‌گیرد پس در خارج اصلا دوام نمی‌آورم. باید در جای خوب و با شرایط مناسب زندگی کنم تا غم غربت نداشته باشم. صلوات. وقتی به نزدیکی دزفول رسیدیم روحیه گرفتم. شهرِ سبز و پرآبی بود. هوا هم خوب بود. پنج عصر به منزل برادر میم رسیدیم. ترمه خواب بود. من عاشق این بچه هستم. دو سال قبل چشم دیدن مرا نداشت. خیلی زحمت کشیدم تا رابطه‌اش با من خوب شد. باید برای یک بچه‌ی دو ساله جالب می‌بودم و با سی سال سن پشتک می‌زدم. وقتی بیدار شد، دزفول شهر بهتری شد. پدر ترمه بعد از اذان رسید و سیاه و خسته و سوخته با ما احوالپرسی کرد. موهای پشت گردنش هم نامرتب بود. رفت دوش گرفت و شرایطش را بهتر کرد. آریا پسرعموی ترمه بود که به همراه خانواده‌اش موقع شام آمدند. باز هم دزفول شهر بهتری شد. بعد از شام دوش گرفتم و دزفول شد شهر رویاها. ساعت ده شب مثل بچه خوابیدم و پنج دقیقه‌ی بعد، یعنی درست در شش صبح بیدار شدم. کتاب مون پلاس را از کیفم درآوردم و شروع کردم به خواندن. سه بار آن را تمدید کرده بودم. یعنی چهل و دو روز بود که نتوانسته بودم آن را تمام کنم. وقتی سرباز بودم ظرف دو روز تمامش می‌کردم. سفر، فرصت خیلی خوبی بود که آن را تمام کنم. از دو کتاب قبلی پل آستر خوشم نیامده بود. اما این یکی موضوع جالبی داشت.
صبحانه بسیار مفصل بود. چهار نوع مربا، پنیر گاومیش، عسل، تخم مرغ آبپز، گردو. پدر ترمه صبح زود رفته بود سر کار. بعد از صبحانه من و میم به همراه مادر ترمه رفتیم خرید. البته ما قرار نبود خریدی کنیم. برای همراهی رفته بودیم. من رفتم عقب ماشین آنها نشستم و میم هم جلو کنار زن‌داداشش نشست. به مرکز خرید مادر رفتیم. جایی که خیلی خدا بود و هر چیزی در آن پیدا می‌شد. نیاز نبود به جای دیگری برویم. همه چیز پیدا می‌شد. حتی یک قسمت جداگانه وجود داشت که در آن شیر مرغ با درصد چربی‌های مختلف عرضه می‌شد. مادر ترمه، ماهی، سبزی، ماست گاومیش و چند تا چیز دیگر خرید. بعد از آن چرخی در دزفول زدیم. خوشم آمد. دزفول شهر خوبی بود. شاید چون احساس غریبگی نمی‌کردم. شاید چون در فصل گرما به سفر نیامده بودم. به هر حال آنها داشتند با هم حرف می‌زدند و من هم از گوگل مپ داشتم اسم خیابان‌ها را نگاه می‌کردم. ناگهان دیدم نوشته بستنی فروشی صلاح. حواسم نبود و با صدای بلند نقشه را می‌خواندم. مادر ترمه فکر کرد من بستنی می‌خواهم یا شاید این فکر را نکرد. به هر حال نگه داشت تا بستنی بخرد. کیف پولم همراهم نبود. او پول بستنی را داد. اگر کیف پول همراهم بود هم شاید او باید پول بستنی را می‌داد. ساعت سختی بود. زندگی همین است. پر از قرن‌های سخت و ثانیه‌های شاد.
چند روز در دزفول ماندیم. از جمله نقاط دیدنی دزفول اتاق خوابی بود که در اختیار ما قرار داشت. اتاقِ خوابِ مهمان بود. من خیلی آنجا را دوست داشتم. من مرد خانه و اتاق و میز و صندلی و مانیتورم. البته آنها اصرار کردند و ما را به یک جای بسیار دیدنی بردند ولی خوب ما راضی به زحمت‌شان نبودیم. ما به همان بالشت و پتو و اتاق راضی بودیم. تقریبا از روز اول داشتم به بازگشت فکر می‌کردم. نگران بودم. اما بازگشت خیلی ساده بود. میم سه ساعت اول راننده بود و من با این که نخوابیدم خسته نشدم. فقط عقب ماشین، جا برای نشستن کم بود. ما دو عدد پتوی گلبافت در دزفول خریده بودیم، چون احتمالا سه هزار و چهارصد تومان از ساری ارزان‌تر بود. وقتی که راننده نبودم کوه‌های زاگرس و دشت‌های وسیع را بهتر می‌دیدم. کوه‌ها واقعا سخت و ناهموار بودند. خالی بودن و تنهایی محیط جالب بود. شبیه مریخ بود. من مریخ را دوست دارم. نمی‌توانم درک کنم چرا این همه ایران مورد تهاجم قرار گرفت. چه چیزی را می‌خواستند؟ آیا ارزشش را داشت که این همه زحمت بکشند و از این دشت‌ها و بیابان‌ها عبور کنند و شهری را فتح کنند؟ آن موقع که نفتی هم نبود. برای همین دوست دارم تاریخ بخوانم. منتظرم این چند تا کتاب هم تمام شود و خودم را وقف تاریخ کنم.
بازگشت ساده بود چون قرار بود شب را در تهران بگذرانیم. می‌خواستیم به خانه‌ی دایی میم برویم. شنبه هم مادر نوبت دکتر داشت. مرکز آلرژی تهران. قبلا دو بار دیگر هم به این مرکز رفته بودم. کل ایران در این مرکز خلاصه شده است. جدیدترین شلوارهای کردی را پای مراجعه‌کنندگان به این مرکز دیده‌ام. با این که شنبه مرخصی نداشتم اما بدم نمی‌آمد این سفر طولانی‌تر شود. در ضمن یکی از قوانین من هم این بود که هیچ پیشنهادی ندهم و با هیچ پیشنهادی مخالفت نکنم. نزدیک تهران پدر گفت که پمپ بنزین نگه دارم. اما از آن موقع به بعد دیگر پمپ بنزین ندیدم. افتادیم در ترافیک تهران. هر چه والدین گفتند سوال کنیم، آدرس را از دایی نپرسیدیم و با گوگل مپ یک جا هم اشتباه کردیم. به گوگل ایمان داشتم اما برعکس همیشه این بار نسل قبل ایمان نداشت. ترکیب انتظار و سردرگمی و ادرار می‌توانست هر کسی را عصبانی کند اما پدر آرامشش را حفظ کرد و به روی ما نیاورد. بلاخره برج دایی میم پیدا شد. پدر همین که پیاده شد از نگهبان آدرس دستشویی را پرسید که نگهبان گفت فکر کنم اگر بروید بالا زودتر می‌رسید.
خانه سیصد متر بود. چهار اتاق خواب داشت. کف خانه پوشیده از چوب گردو بود که همه جای آن تمیز بود. یک پیانو و یک کیبورد و پنج کتابخانه و سه حمام داشتند. قبلا هم دو بار مزاحمشان شده بودم. اما این بار بهتر می‌توانستم اطراف را ببینم. چون دیگر بیکار نبودم. آن موقع بیکار بودم و از آدم‌های موفق می‌ترسیدم. البته هنوز هم اعتماد به نفس کافی نداشتم. من که کار فلانی نداشتم. حقوق فلانی نداشتم. اما از اعماق چاه نجات پیدا کرده بودم. حداقل از این که بگویم پیمانکار گاز هستم نجات پیدا کرده بودم. اما به هر حال متوجه فاصله‌ها و طبقات بودم. من چند قسط از وام ازدواجم را نداده بودم اما دایی باید حقوق معوقه‌ی چهارصد نفر را پرداخت می‌کرد. شاید چندین میلیارد از دولت طلب داشت. می‌گفت الان بیست و سه سال است که موقع عید استرس دارم. راست می‌گفت. نگران بود. حتی به من شِلِم یاد داد که با او بازی کنم. فکر می‌کنم بازی کردن به او آرامش می‌داد. شاید باید می‌گذاشتم ببرد تا خوشحال شود اما من در بازی خیلی سختگیر هستم. همیشه دوست داشتم در زندگی واقعی هم همین باشم. و با نیزه‌ی نهایی ظلمت، که واقعا نمی‌دانم چیست، رعب‌انگیز باشم.
نیمه شب از خواب بیدار شدم. همه خواب بودند. سابقه نداشت از شب تا صبح برای من حاشیه داشته باشد. به صورت طبیعی، شب می‌خوابم و صبح بیدار می‌شوم. بدون آن که حرکت اضافی بکنم و یا چیز دیگری را حس کنم. اما ناگهان از خواب بیدار شدم. با سردرد و حس عجیب گیجی. میم داشت از تخت یک‌نفره پرتم می‌کرد پایین. مون پلاس را در روشنایی راهروی اتاق خواب تمام کردم. پتوی اضافی را پهن کرده بودم پایین و کتاب را روی کف چوبی اتاق گذاشتم. میم روی تخت یک‌نفره خواب بود. فقط کف پایش از پایین معلوم بود. کمی به خودم زحمت دادم تا قوزک و ساق پایش را هم ببینم. خیالم راحت شد. دلم می‌خواست فقط روی کف گردویی قدم بردارد اما واقعا هیچ طرحی نداشتم. دلم می‌خواست اما برنامه‌ای نداشتم. من مستاجری بودم که کف خانه‌اش سرامیک بود. هوا داشت روشن می‌شد. از طبقه‌ی چهلم برج، داشتم تهران را این بار در روشنایی نگاه می‌کردم. آن همه زیبایی و رمز و راز تهران، در روز از بین رفت. نور آفتاب به صورت میم افتاد. یادم افتاد عینک دودی‌ام را کجا گذاشتم.
